Hoogopgeleid, sorry

Met veel pijn en moeite ben ik tot het besluit gekomen. Ik moet er aan geloven. De ontkenningsfase was een fijne tijd. Ik wist wat ik had en hoefde me, zolang ik ontkende, niet druk te maken over dat wat de toekomst me zou brengen. Maar nu is het dan toch zover. Ik zal moeten bekennen. Eerlijkheid moet de boventoon voeren, het geheim is niet langer geheim meer en transparantie is het toverwoord.

Hier ben ik dan met mijn grote bekentenis. Het voelt als een soort ‘uit de kast komen’. Tenminste, dat denk ik dan. Waar ik het over heb? Ik ben hoogopgeleid. Sorry!

Is dat alles? Ja, dat is alles. En ik vind het heel spannend om dit aan de wereld kenbaar te maken. Mijn hbo-diploma is het bewijs. En hoe graag ik het ook wil, geheimhouding zit er niet meer in.

Wie zich afvraagt waar ik mij nou zo druk over maak krijg netjes een antwoord. Ik heb namelijk het idee dat ik iets enorm verkeerd doe in mijn leventje als hoogopgeleide Nederlander. Het gevoel dat ik niet doe wat er van mij verwacht wordt. En dat voelt dubbel zwaar omdat ik, met mijn goed stel hersenen, niet begrijp wat ik precies verkeerd doe.

Het gevoel wordt dagelijks aangewakkerd wanneer ik radio luister. In de minuten voor het journaal groeit mijn angst om geconfronteerd te worden met de waarheid. De reclame voor het datingbureau voor hoog opgeleiden doet mij twijfelen aan mijzelf. Wat heb ik verkeerd gedaan? Hoe kan het dat ik getrouwd ben met een vrouw die ik via vrienden heb leren kennen? Een ontmoeting onder het genot van een biertje terwijl op de aanwezige televisie voetbal gekeken werd. Dat is nou niet bepaald een toonbeeld van hoogopgeleid. Val ik uit de toon? Doe ik iets verkeerd?

Vaak stel ik mij gerust met de feiten. Ik ben getrouwd, ik ben gelukkig! En jawel, ook gelukkig getrouwd. De reclame zal er wel naast zitten, zeg ik tegen mijzelf. Al vraagt een stemmetje in mijn achterhoofd nog wel of ik tijdens de eerste ontmoeting niet had moeten vragen naar het opleidingsniveau van vrouwlief.

Ook na het radiojournaal doet de onzekerheid van zich spreken. ‘Verzekeringen voor hoog opgeleiden’ Ik heb niet zo’n verzekering. Wat is dit nou weer? Moet ik bij deze verzekering mijn diploma tonen om verzekerd te mogen worden? En wat nou als vrouwlief geen hoogopgeleide dame was? Mag zo’n verzekering dan niet? Of is het gewoon een verzekering met heel veel kleine lettertjes die je pas snapt wanneer je er studie van maakt? In dat geval komen er meerdere verzekeringen in aanmerking. Maar toch prijst juist deze firma zichzelf aan bij de hoogopgeleide burger.

Tussendoor vraag ik mij ook nog even af of er dan ook een datingbureau en verzekering bestaat voor mensen met een gemiddeld, laag of geen opleidingsniveau. Het is toch te gek voor woorden.

U merkt het, de term hoogopgeleid, zoals in de reclame gebruikt wordt, maakt mij onzeker. Men praat over mij. Ik val binnen de doelgroep, maar zie het nut van dit alles niet in. En daarom schaam ik me er bijna voor dat ik een hbo-studie heb gevolgd. Sorry lieve mensen die dit nooit hebben gedaan. Ik bedoel het niet verkeerd.

Met het uit de hoge kast komen heb ik wel meteen een oplossing bedacht. Ik denk er aan om een opleiding op zeer laag niveau te volgen. Gewoon om te compenseren, om mij solidair op te stellen met eenieder die zich beledigd voelt door deze vorm van discriminatie. Nu moet ik alleen nog even uitzoeken welke opleiding dat wordt.