WhatsAppTerreur

Stront, maar dan ook echt strontchagrijnig stond Maaike op. Ze had gehoopt op een goede nachtrust, maar dat was haar vies tegengevallen. Oorzaak? Haar telefoon. Nog ver na grotemensenbedtijd was het kreng afgegaan en had haar uit haar slaap gehouden. Normaal gesproken zet ze het ding op stil. Maar net na een drukke werkdag had ze gisteren vergeten de trilstand uit te schakelen. Zo kon het dat ze na een uurtje slapen wakker getrild werd, omdat enkele collega’s zo nodig een nietszeggende discussie moesten starten op de WhatsAppgroep van het werk.

Al meteen nadat ze wakker werd, had ze de trilstand uitgeschakeld. Maar het mocht niet baten. Slapen zat er niet meer in en haar nieuwsgierigheid was gewekt. Ook betrapte zij zich erop dat ze om de paar minuten op haar telefoon keek om de discussie te volgen. Een discussie die al snel haar interesse verloor, waarna ze gefrustreerd de groepsapp verliet en alsnog in slaap viel.

En zo werd ze wakker. Chagrijnig na een slechte nachtrust en nog chagrijniger toen ze zag dat haar leidinggevende haar weer in de groepsapp had geplaatst. Maar wat haar nog het meeste stoorde, was dat ze het lef niet had om de app weer te verlaten. Waar was ze bang voor? Was het de discussie, die onherroepelijk zou volgen? Of wilde ze toch voldoen aan het verwachtingspatroon; alles meekrijgen? Misschien moet ik toch die discussie maar eens aangaan, dacht ze. Al is dat nu misschien niet zo handig met mijn boze, vermoeide hoofd.

Halverwege de dag was het humeur van Maaike aardig opgeklaard. Ze had haar leidinggevende, Mark, niet gezien en het werk ging prima. Helaas duurde dit niet lang.

Het was aan het einde van de middagpauze toen Mark binnen kwam. Maaike had net een broodje achter de kiezen, maar kreeg nog heel wat voor de kiezen. Hij kwam namelijk binnen op een moment dat Maaike haar Facebook aan het bekijken was. Zich van geen kwaad bewust legde ze de telefoon op tafel, zich afvragend of ze nog moest beginnen over het WhatsAppincident. Het antwoord op die vraag liet niet lang op zich wachten toen Mark er zelf over begon.

‘Hey, Maaike, goed dat ik je tref. Ik wil je nog even zeggen dat ik je weer aan de groepsapp heb toegevoegd, wat je vast wel gezien hebt. Ik vind het ook fijn als je die niet weer verlaat, voor je het weet mis je iets belangrijks.’

Ergens diep in Maaike borrelde iets wat verdacht veel leek op een brutaal, ongepast, nietsontziend antwoord. Wijselijk hield ze zich stil. Mark, die dacht dat hij zijn punt gemaakt had, draaide zich om en zag haar telefoon liggen. In plaats van weg te lopen, hield hij in en keek even naar de klok. Een diepe ademhaling, die vaak vooraf gaat aan een boze uitval, verraadde dat Mark nog niet uitgepraat was. Gespannen hield Maaike dan ook haar adem in.

‘Ik weet niet wat er met je aan de hand is, Maaike, maar facebooken op de werkvloer is niet de bedoeling. En aangezien je pauze zo goed als voorbij is mag ik hopen dat je die telefoon zo wegstopt. Volgens mij zijn de gedragsregels jou goed bekend.’

Opnieuw voelde Maaike een felle reactie opkomen. Een die ze niet meer tegen kon houden.

‘Het is wel goed met je, Mark. Als jij vindt dat ik in mijn eigen tijd op de hoogte moet blijven van alles wat met het werk te maken heeft, lijkt het mij niet meer

dan normaal dat ik tijdens het werk op de hoogte blijf van mijn privéaangelegenheden.’

Zonder nog iets te zeggen verliet Mark de ruimte.

Zonder nog iets te zeggen verliet Maaike de WhatsAppgroep van haar werk.

 

 

MEER COLUMNS EN VERHALEN VAN MIJN HAND ZIJN HIER TE VINDEN.