Vol verwachting klopt mijn schrijvershart een paar slagen sneller dan normaal. Op de mat ligt een enveloppe met een opvallende opdruk. Ik geloof niet wat ik zie, maar voor ongeloof is geen tijd. ‘NOVUM Publishing’ staat er op de enveloppe. En die naam ken ik. Enkele weken eerder heb ik in mijn verwoede poging om een eerste boek uit te geven, mijn manuscript naar NOVUM gestuurd. Het verhaal is eigenlijk nog niet af, maar ik kon niet wachten. En nu is het zover, antwoord op de vraag of mijn verhaal goed genoeg is. Af of niet.
Het duurt niet lang of mijn vrouw kijkt me vragend aan terwijl ik een gat in de ozonlaag spring. Mijn manuscript… ze willen mijn boek… weet je nog dat ik geschreven heb naar…
Wanneer ik ietwat gekalmeerd ben vertel ik haar in alle rust dat ik een brief van de uitgever heb ontvangen waarin staat dat de ze mijn manuscript willen omtoveren tot een boek. Samen springen we nog een extra gat in de ozonlaag.
Nadat ik tot rust gekomen ben en het kan opbrengen om stil te zitten op de bank lees ik de brief nog eens goed door. En de blijdschap verdwijnt als sneeuw voor de zon. Zo lees ik meerdere stijlfouten in de brief. Zinnen die niet kloppen, uitdrukkingen die verkeerd worden gebruikt. Nou kijk ik niet op van een foutje, zelf maak ik er geregeld een. Maar een standaardbrief van een uitgever vol met fouten doet mij de wenkbrauwen fronsen. Zeker wanneer ik lees dat het traject in gang gezet zal worden zodra ik heb betaald. Betalen? Ik had de illusie dat een uitgever verdiend aan de lezer, niet aan de schrijver van het boek.
Nieuwsgierig naar het bedrag dat ik zou moeten betalen lees ik de bijlage bij de brief aandachtig door. Al vrij snel zie ik dat ik bij verkoop van 750 exemplaren mijn inleg terugkrijg. Nou vind ik 750 boeken nogal veel voor een onbekende schrijver. Zeker wanneer ik lees dat deze boeken verkocht moeten zijn via de online shop van de uitgever. Een honorarium krijg ik wel, maar pas vanaf het 501e verkochte boek. Allemaal voorwaarden waarbij de gaten in de ozonlaag snel aan het oog worden onttrokken door een donderwolk die zich boven mijn hoofd vormt. De hoogte van de inleg is het laatste zetje om de donkere wolk gestalte te geven. Men wenst van mij een inleg van maar liefst €2.349,31.
Ik slik. Ik kijk nog eens. Ik vraag vrouwlief om mee te lezen. Samen zijn we in de war.
Met het genoemde bedrag kan ik mijn boek uitgeven, maar dan heb ik slechts het goedkoopste pakket dat de uitgever aanbiedt. Een lector die mijn manuscript controleert, het maken van een e-book, een marketingplan en reclameteksten krijg ik dan niet. Die opties zijn er wel, maar behoren bij het contract dat € 3.519,85 kost. En dan ben ik even een heel eerlijke jongen; dit is mij te gortig. Een beetje betalen of enkele boeken moeten afnemen is tot daar aan toe, maar drieduizendvijfhonderdnegentien is wel heel veel. En dan nog die vijfentachtig cent. Nee!
U begrijpt, de stemming hier in huis is behoorlijk snel omgeslagen. Het idee dat mijn manuscript goed is bevonden is mij niks meer waard. Met deze voorwaarden zullen ze zelfs een doofstomme die een boek over blindheid op de markt wil brengen ‘helpen’. Zolang men maar veel geld inlegt.
Het feit dat de beste mensen van NOVUM een hoofdkantoor in Oostenrijk hebben en dat de poststempel op de enveloppe ook Oostenrijks, is valt me nu pas op. Het geheel komt me nogal bijzonder over en ik besluit in de dagen die volgen wat rondvraag te doen naar de voorwaarden van het contract. Bijna iedereen raadt mij af om met deze mensen in zee te gaan. Het e-mailtje met daarin de afwijzing is dan ook snel verstuurd naar het kantoor van NOVUM in Amsterdam.
Maar daarmee eindigt het verhaal niet. Ik krijg al snel een bericht terug. De mensen van NOVUM geven aan dat ze mijn manuscript kosteloos willen aanbieden bij een bedrijf dat uitgeverij United heet. En dat bevreemd mij nogal. Waarom moet het eerst zoveel geld kosten en is het nu gratis? Of is het helemaal niet gratis? En hoe kan het dat ze bij NOVUM en United binnen drie weken antwoorden terwijl de meeste andere (gerenommeerde) uitgevers maanden de tijd nemen voordat ze iets van zich laten horen? Ik ruik onraad. Met dezelfde neus waar ik het onraad mee ruik besluit ik verder te speuren. Al snel komt de spreekwoordelijke aap uit de mouw. Beide bedrijven hebben hetzelfde adres in Oostenrijk. En alsof dat niet al toevallig genoeg is, hebben ze ook in Amsterdam hetzelfde adres. Het aanbod om mijn manuscript gratis aan te bieden bij United sla ik dus ook van de hand. Ik benadruk in de e-mail die ik stuur dat ik niks wil weten van enige vorm van samenwerking met United of NOVUM. Ja, ik wil graag een boek schrijven. Nee, ik wil niet aan rare praktijken meedoen.
Wanneer ik besluit om van dit avontuur het verhaal te maken dat u nu leest, komt nog even de vraag op of ik niet kan worden beticht van smaad. Maar, zo wordt mij voorgehouden, dat kan niet wanneer je bij de feiten blijft. En geloof het of niet, ik heb het zo feitelijk mogelijk gehouden. (Behalve dan die doofstomme die een boek over blinden schrijft, die ken ik niet. )
En zo ben ik weer een ervaring rijker. Een ervaring die mij in ieder geval aanzet om de laatste hand te leggen aan manuscript dat ik al heb. Nog een paar hoofdstukken doorlezen en herschrijven en het verhaal kan naar de toppers die met mij meelezen. De uitgevers zijn nog niet van mij af…
MEER COLUMNS EN VERHALEN VAN MIJN HAND ZIJN HIER TE VINDEN.